Pionizacja języka

 

O co chodzi z tą pionizacją języka?

 

Gdy logopeda mówi: „Należy spionizować język” w głowie laika ten proces może malować się zagadkowo.  Jednak sprawa do trudnych nie należy. To fachowe sformułowanie można zastąpić stwierdzeniem: „ Unoszenie języka w górę - w stronę podniebienia - musi stać się dla Twojej pociechy proste”.

Najpierw trzeba jednak wykluczyć czynniki, które uniemożliwią dziecku opanowanie tej umiejętności. Należą do nich np. zbyt krótkie wędzidełko podjęzykowe (oceny jego długości może dokonać logopeda, laryngolog, foniatra, stomatolog, ortodonta) czy nieprawidłowe napięcie mięśniowe (tutaj oceny dokonuje fizjoterapeuta). Jednak, gdy wszystkie bariery zostają wykluczone, oznacza to, że dziecko może, ale nie umie wykonać tej czynności, a skoro JESZCZE nie umie, to jest szansa, że już niedługo się nauczy. Oczywiście z pomocą logopedy.

Nie zastanawiamy się nad tym, ale w pozycji spoczynkowej nasz język również jest uniesiony. Jego czubek opiera się o wałek dziąsłowy, tuż za górnymi zębami.

W sytuacji, gdy jest inaczej i język leży płasko na dnie jamy ustnej, stąd już niedaleko do trudności związanych z prawidłowym połykaniem pokarmów, nieprawidłowości ortodontycznych czy problemów z wymową głosek takich jak: t, d, n, l, sz, ż, cz, dż, r. Nie potrafiąc unieść języka do góry, dziecko najczęściej wymawia wymienione głoski międzyzębowo (czyli wsuwając język pomiędzy zęby) lub zastępuje je innymi, które łatwiej jest mu wyartykułować.

 

Logopeda dostrzegając problemy z  (mam nadzieję mniej zagadkową) pionizacją języka, zapewne zaleci następujący, przykładowy zestaw ćwiczeń:

  1. Kląskanie przy szeroko otwartych ustach.
  2. Dotykanie czubkiem języka kolejnych zębów górnych po wewnętrznej stronie.
  3. Przesuwanie językiem wzdłuż podniebienia („malowanie sufitu”).
  4. Dotykanie czubkiem języka naprzemiennie dwóch ostatnich górnych zębów.
  5. Dotykanie czubkiem języka wałka dziąsłowego (miejsce za górnymi zębami).
  6. Smarowanie wałka dziąsłowego (za górnymi zębami) miodem/dżemem/nutellą i zlizywanie ich przy szeroko otwartych ustach.
  7. Kreślenie czubkiem języka kółek na podniebieniu.
  8. Utrzymywanie języka przy wałku dziąsłowym, usta otwierają się i zamykają, a język nie spada.
  9. Próby unoszenia boków języka do góry.
  10. Przyssanie języka do podniebienia przy szeroko otwartych ustach.
  11. Szybkie uderzanie językiem o górne dziąsła jak przy wymowie głoski „t”.

 

Najlepsze efekty uzyskamy dzięki regularności. Warto poświęcić kilka minut dziennie na wykonanie powyższych ćwiczeń. Wówczas pionizacja języka przestanie być skomplikowana nie tylko pod względem semantycznym, ale i praktycznym ;)

Zachęcam do ćwiczeń

Logopeda – mgr Katarzyna Skrzyszowska